Procedura instalacyjna Ge Jkp7027 jest szczegółowym procesem, który należy przestrzegać, aby poprawnie zainstalować i skonfigurować urządzenie. Procedura instalacji obejmuje wszystkie kroki wymagane do instalacji, testowania i uruchamiania urządzenia. Należy zapoznać się z instrukcjami instalacji przed przystąpieniem do instalacji urządzenia. Po zainstalowaniu urządzenia, należy go skonfigurować zgodnie z instrukcjami zawartymi w dokumentacji technicznej. Konfiguracja obejmuje ustawienia sieci, połączenia kablowe, ustawienia systemu i wszelkie inne wymagania wymienione w instrukcji instalacji. Po skonfigurowaniu urządzenia należy je wypróbować, aby upewnić się, że jest ono poprawnie skonfigurowane i działa prawidłowo.
Ostatnia aktualizacja: Procedury instalacyjne Ge Jkp7027
Zakres czynności, które należy wykonać podczas montażu kotła grzewczego, zależy przede wszystkim od tego, czy instalujemy go w nowej czy w modernizowanej instalacji. Ma to też istotny wpływ na wysokość kosztów prowadzenia tych prac. 1. Kocioł gazowy Montaż kondensacyjnego kotła gazowego powinien zostać wykonany przez instalatora mającego aktualne uprawnienia gazowe i elektryczne. Czasami warunkiem gwarancji jest posiadanie przez fachowca przeszkolenia lub autoryzacji producenta urządzenia. Z pewnością nawet jeśli nie ma takiego wymogu, to i tak warto wybierać wśród specjalistów, którzy przeszli odpowiednie kursy i znają zakupione przez nas urządzenie. Unikniemy w ten sposób roli „królika doświadczalnego” i tego, że wykonawca będzie sprawdzał swoją wiedzę na naszym kotle. 2. Kocioł na paliwa stałe W powszechnej opinii kocioł na paliwa stałe jest na tyle prostym urządzeniem, że nie musi go montować specjalista. Trzeba jednak wziąć pod uwagę, że współczesne urządzenia na węgiel i drewno, nawet te najtańsze, mają często już fabrycznie zamontowany sterownik, wentylator, pompę obiegową, dlatego fachowiec dokonujący montażu powinien mieć co najmniej uprawnienia elektryczne. Dodatkowo, zwłaszcza w przypadku kotłów nowszej generacji, które mają bogate wyposażenie, wskazane jest, by przeszedł również przeszkolenie u producenta tego urządzenia. Komu i gdzie zgłaszać awarię? Już na etapie zakupu lub uruchomienia kotła warto spytać o procedurę zgłaszania awarii. Zwykle ta informacja podana jest również w warunkach gwarancyjnych. Poza tym adresy firm serwisowych znajdują się najczęściej na stronie internetowej producenta. Wiele firm zapewnia również możliwość dokonywania zgłoszenia awarii pod numerem infolinii. Kiedy można zastosować układ zamknięty? Zgodnie z przepisami kocioł na paliwa stałe można również montować w instalacji zabezpieczonej zamkniętym naczyniem wzbiorczym. Trzeba jednak spełnić kilka warunków. Przede wszystkim informacja o dopuszczeniu danego modelu kotła do takiego montażu musi być umieszczona w jego instrukcji. Wówczas urządzenia te mają nieco wyższe dopuszczalne ciśnienie pracy, na przykład 2, 5 zamiast 1, 5 bara. Poza tym instalacja musi mieć możliwość awaryjnego odprowadzenia ciepła, gdy dojdzie do nagłego wzrostu temperatury w kotle. Z tego względu niektóre kotły są fabrycznie wyposażone w wężownicę schładzającą, umieszczoną wewnątrz płaszcza grzewczego. W razie awarii automatycznie otwiera się zawór, który kieruje zimną wodę do wężownicy. Po schłodzeniu kotła zawór zamyka się i woda przestaje płynąć.
W nowym domu prace rozpoczną się od zawieszenia lub ustawienia kotła w odpowiednim miejscu (zwróćmy przy tym uwagę na zalecane w instrukcji odstępy montażowe), a następnie podłączenia go do instalacji gazowej i centralnego ogrzewania. Kolejny krok to ewentualnie montaż zasobnika ciepłej wody i doprowadzenie do niego rur wody zimnej, ciepłej i ewentualnej cyrkulacji c. w. u. (zapewnia pobór ciepłej wody natychmiast po odkręceniu kranu). Pozostaje jeszcze podłączenie kotła do przewodów powietrzno-spalinowych i sprawdzenie szczelności poszczególnych części instalacji.
Natomiast jeśli w budynku już zamieszkałym planujemy modernizację kotłowni bez wymiany rur centralnego ogrzewania, wówczas, zanim zamontujemy nowy kocioł, warto je wypłukać. Do tego celu wykorzystuje się profesjonalne środki chemiczne, które dodaje się do wody grzejnej w instalacji. Następnie rozgrzewa się system i wymusza ciągły przepływ wody grzejnej, utrzymując jej wysoką temperaturę. Potem należy usunąć wodę z zanieczyszczeniami i kilkakrotnie przepłukać system czystą wodą. Pamiętajmy jednak o tym, aby czas, w którym modernizowana instalacja pozostaje bez wody, był jak najkrótszy. W przeciwnym razie (jeśli np. montaż nowego kotła odbędzie się dopiero po kilku tygodniach), musimy się liczyć z tym, że w tym czasie może dojść do intensywnej korozji elementów instalacji, ze względu na stały dopływ tlenu.
? Koszty. Za prosty montaż kondensacyjnego kotła gazowego, bez znacznej przebudowy instalacji i wymiany przewodów spalinowych, zapłacimy od 1000 do 1500 zł. Wykonanie takiej usługi jest z reguły możliwe w ciągu jednego dnia. Jeśli zakres prac obejmie wymianę części rur w kotłowni czy też przebudowę lub montaż nowego systemu spalinowego, cena może być nawet dwukrotnie wyższa. Natomiast czas wykonania montażu wydłuża się często do dwóch, a nawet trzech dni.
Jeszcze przed montażem wykonawca powinien sprawdzić, czy pomieszczenie, w którym planujemy ustawić kocioł, ma wymiary, umożliwiające łatwy dostęp do kotła w celu obsługi i konserwacji. Jeśli wymaga tego instrukcja, prace rozpoczyna się od wykonania specjalnego fundamentu, na którym stanie urządzenie. Następnie podłącza się je do przewodu dymowego i instalacji grzewczej, ewentualnie również do podgrzewacza wody do mycia. Na tym etapie bardzo ważne jest odpowiednie zabezpieczenie instalacji przed nadmiernym wzrostem ciśnienia. Służy do tego zwykle otwarte naczynie wzbiorcze, znajdujące się w najwyższym punkcie instalacji. Gdy temperatura w instalacji nagle wzrośnie, nadmiar wody (przez rurę przelewową podłączoną do naczynia) zostanie odprowadzony do kanalizacji. Ostatnie czynności to podłączenie sterownika i pozostałego osprzętu kotła oraz płukanie, napełnienie i odpowietrzenie instalacji.
Jeżeli w modernizowanym domu chcemy pozostawić kocioł w piwnicy, należy sprawdzić stan izolacji przeciwwilgociowych. W wielu starszych budynkach zdarza się, że w czasie intensywnych opadów woda deszczowa przedostaje się do tego pomieszczenia. W trakcie remontu domu należy zadbać o wykluczenie tego zjawiska. Jeśli to niemożliwe, wówczas należy rozważyć montaż kotła w innym miejscu. W przeciwnym razie cykliczne zalewanie kotłowni spowoduje przyspieszoną korozję kotła i to nawet wtedy, gdy zostanie on umieszczony na cokole, powyżej lustra wody. Ponadto możemy zostać porażeni, prądem ponieważ osprzęt kotłów zasilany jest napięciem 230 V.
Podczas modernizacji instalacji trzeba też zweryfikować stan podgrzewacza wody. Często zbiornik jest skorodowany, ma kiepską izolację i niesprawny zawór bezpieczeństwa. Dlatego najlepiej od razu warto również kupić i zamontować nowy model podgrzewacza, a także pamiętać o izolacji termicznej rur w instalacji. Zależą od wielu czynników, które wpływając na pracochłonność montażu. Kotły na paliwa stałe to zwykle ciężkie urządzenia, dlatego już sam demontaż starego modelu, wyniesienie go (najczęściej z piwnicy) zajmuje dużo czasu i wymaga zaangażowania czasem nawet 2-3 osób. Kolejne aspekty wpływające na koszt usługi to zakres prac. Zależnie od tego, czy jest to jedynie prosta wymiana kotła z podłączeniem go do istniejącej instalacji oraz zabezpieczeń czy też wykonanie znacznej części nowego układu grzewczego, koszt może wynieść od 1000 do nawet 2500 zł. Oczywiście duże znaczenie ma to, w jakiej części kraju przeprowadzane są prace (z reguły drożej jest w centrum niż na przykład we wschodnich regionach). Z uwagi na duże gabaryty i ciężar tego typu kotłów czas trwania ich montażu bądź wymiany to co najmniej dwa dni.
Ze względu na rosnącą popularność systemów zdalnego nadzoru coraz częściej jest możliwa bezpośrednia opieka wybranego przez nas serwisu nad instalacją. Dzięki takiemu rozwiązaniu fachowiec może monitorować całą instalację przez odczyt parametrów jej pracy i w razie wystąpienia usterki szybko zareagować.
Należy również pamiętać o zamontowaniu zaworu bezpieczeństwa, który w sytuacji awaryjnej – gdy wężownica nie jest w stanie schłodzić kotła – upuści część wody z instalacji c. o. do kanalizacji. Niestety dość często fachowcy popełniają błąd i nie dostosowują jego parametrów do ciśnienia pracy kotła na paliwa stałe, które wynosi 1, 5 lub 2, 5 bara. Zamiast tego montują zawór o ciśnieniu otwarcia np. 3 bary, ponieważ taki model jest łatwo dostępny na rynku (polecany jest bowiem do kotłów gazowych). Więcej o:
Próba ciśnieniowa instalacji oznacza sprawdzenie szczelności przewodów instalacyjnych. Należy ją przeprowadzić po zakończeniu montażu, ale przed podłączeniem armatury i urządzeń sanitarnych. Pozytywny wynik próby gwarantuje szczelność instalacji i brak kłopotów z jej późniejszą eksploatacją.
Z przeprowadzenia próby nie powinno się w żadnym wypadku rezygnować. Kierowanie się jedynie nadzieją, że wszystko zostało wykonane poprawnie – może prowadzić do poważnych zniszczeń, uszkodzeń i konieczności poniesienia dodatkowych kosztów. Próba szczelności jest elementem szczególnie istotnym wówczas, kiedy instalacja lub jej część ma być po zakończeniu prac zakryta np. warstwą podkładu podłogowego. Przecieki ujawnione po ukończeniu prac wykończeniowych zawsze pociągają za sobą konieczność zniszczenia przynajmniej fragmentów podłóg oraz ścian.
Sprawdź: Czy wodomierze może pokazywać większe zużycie wody niż w rzeczywistości?
Bez próby ciśnieniowej ani rusz
Mało tego, że z przeprowadzenia próby nie powinno się rezygnować, to dodatkowo warto dopilnować, aby jej wynik został zapisany w dzienniku budowy. Można też domagać się od wykonawcy instalacji protokołu z próby ciśnieniowej. Protokół taki powinien być sporządzony w obecności kierownika budowy i inspektora nadzoru. Osoby te także powinny podpisać dokument. W rzeczywistości jednak, odbywa się to w taki sposób, że wykonawca instalacji dokonuje próby, a jej odbiorcą jest sam inwestor. Dlatego też warto zapoznać się z kilkoma szczegółami dotyczącymi sposobu jej przeprowadzania.
Próba ciśnieniowa instalacji wodnej
Próbę ciśnieniową przeprowadza się zgodnie według szczegółowych wytycznych, jakie pozyskaliśmy od producenta rur, z których zrobiona jest instalacja. Jeśli takich wytycznych nie posiadamy – należy się po nie zwrócić. W sytuacjach, kiedy podczas próby będą obecne osoby uprawnione – dopuszczalne jest również wykonanie jej według procedury określonej w „Warunkach technicznych wykonania i odbioru instalacji”.
Jeżeli z jakichkolwiek powodów do instalacji podłączono wcześniej zawory czerpalne lub stare baterie – przed przystąpieniem do próby warto je zdemontować. Urządzenia takie mogą bowiem przepuszczać minimalną ilość wody, co z kolei może wpłynąć na prawidłowość wyniku próby. W kilku punktach instalacji należy zamontować zawory przelotowe odcinające, aby sprawnie i bez kłopotu móc przeprowadzić odpowietrzenie przewodów instalacyjnych. Jeśli mamy do czynienia z dużą instalacją – dobrze jest sprawdzać jej szczelność etapami, np. przy zastosowaniu podziału na rury poziome i pionowe lub na poszczególne kondygnacje budynku. W przypadkach, kiedy instalacja ma znajdować się pod podłogą – trzeba zwrócić uwagę na jej szczelność zarówno przed ułożeniem posadzki, jak i po zakończeniu prac budowlanych. Podczas wykonywania niektórych czynności nietrudno jest bowiem doprowadzić do uszkodzenia rur. Dlatego też warto na czas robót pozostawić instalację pod ciśnieniem. Wówczas łatwiej jest wychwycić ewentualne usterki.
Jak wykonać próbę ciśnieniową instalacji wodociągowej
Jeżeli próba dotyczy instalacji zimnej wody – w pomieszczeniu nie powinno być bardzo chłodno. Zaleca się, aby próbę przeprowadzać, kiedy temperatura powietrza jest wyższa od +5 stopni Celsjusza. Przygotowaną do próby instalację napełnia się wodą i następnie odpowietrza ją. Urządzenie służące do kontroli zmian ciśnienia podłącza się w najniższym punkcie instalacji. Manometr powinien posiadać dokładność odczytu 0, 01 MPa. Ciśnienie robocze w instalacji wynosi do 0, 6 MPa. Ciśnienie, które zostanie wytworzone podczas próby, czyli ciśnienie próbne powinno być około 1, 5 raza wyższe od ciśnienia roboczego. Nie może ono jednak przekroczyć wartości ciśnienia maksymalnego, czyli dopuszczalnego dla poszczególnych elementów instalacji, którą się próbuje.
Próba odbywa się w dwóch etapach ze względu na możliwość powstania termicznych i ciśnieniowych odkształceń przewodów instalacyjnych. Pierwszy etap to próba wstępna. Trwa ona około 30 minut. Co około 10 minut – dwukrotnie podnosi się ciśnienie do wartości próbnej. Podczas ostatniego podniesienia nie powinno ono obniżyć się więcej niż 0, 06 MPa, tj. 0, 6 bara. Próba zasadnicza jest etapem drugim sprawdzania szczelności izolacji wodociągowej i trwa dwie godziny. W tym też czasie dalszy spadek ciśnienia nie powinien być większy niż 0, 02 MPa, tj. 0, 2 bara. Oprócz wykonania próby za pomocą manometru należy oczywiście dokładnie przyjrzeć się szczelności poszczególnych łączeń przewodów.
- Instalacja wodna w domu – jak ją wykonać i z czego
Instalacje z tworzyw sztucznych pod nadzorem
Instalacje wykonane z tworzyw sztucznych wymagają przeprowadzenia próby ciśnieniowej w stałej temperaturze. Poprzez stałą temperaturę należy rozumieć zarówno temperaturę wody w instalacji, jak i temperaturę powietrza w pomieszczeniu. Jest to spowodowane dużą rozszerzalnością cieplną, jaka charakteryzuje tworzywa. Zmiany temperaturowe mogą powodować zmiany wskazań manometru, tj. wzrost ciśnienia nawet wówczas, gdy instalacja nie będzie szczelna.
W instalacjach z tworzyw po ich dokładnym odpowietrzeniu podwyższa się ciśnienie do wartości 1, 5 raza wyższej od ciśnienia roboczego i taki stan utrzymuje przez 30 minut. Następnie ciśnienie trzeba gwałtownie obniżyć do połowy wartości ciśnienia roboczego i odczekać kolejne 90 minut. Ciśnienie powinno być ciągle stałe, a niewielki jest wzrost świadczy o szczelności instalacji oraz o rozszerzalności rur. Niektórzy instalatorzy w celu wychwycenia nieszczelności połączeń przewodów instalacyjnych – obniżają i podwyższają ciśnienie wielokrotnie, powodując w ten sposób wielokrotne rozszerzanie
i kurczenie się instalacji.
Próba instalacji centralnego ogrzewania
Podobnie, jak w przypadku próby ciśnieniowej instalacji wodociągowej – próbę szczelności instalacji c. o. – wykonuje się przed podłączeniem armatury i urządzeń grzewczych, tj. grzejników, kotła, itp. Można poddać próbie całą instalację lub jedynie jej fragment. Jest to wygodne szczególnie wówczas, gdy prace instalacyjne muszą być dzielone na etapy, albo kiedy zachodzi konieczność zakrycia jakiegoś fragmentu instalacji przed ukończeniem prac nad innymi jej częściami. Próbę przeprowadza się dokładnie według wytycznych producenta systemu, z którego została wykonana instalacja.
W przypadku instalacji centralnego ogrzewania postępowanie takie, jak dla instalacji wodociągowej nie jest jednak wystarczające. Jest tak szczególnie wtedy, kiedy rury są prowadzona w posadzce. W pierwszym etapie próby bada się szczelność przewodów instalacyjnych na zimno. Wówczas też podnosi się dwukrotnie ciśnienie podobnie, jak w przypadku instalacji wodociągowej i kontroluje jego spadek. Należy również dokonać oceny wizualnej przewodów. W etapie drugim szczelność bada się na ciepło. Tzw. próbę ciepłą rozpoczyna się tylko wówczas, kiedy wynik próby zimnej jest pozytywny. Wykonuje się ją po uruchomieniu źródła ciepła, czyli najczęściej – kotła c. Parametry robocze w instalacji należy ustawić na maksymalnym poziomie roboczym, ale w taki sposób, aby nie przekraczały wartości obliczeniowej.
Przed przystąpieniem do próby na ciepło trzeba też pamiętać o temperaturze otoczenia. W zimie budynek powinno się ogrzewać przez przynajmniej 72 godziny zanim rozpocznie się próbę. Jeżeli w całej instalacji nie zaobserwuje się przecieków – oznacza to, że jest szczelna, a wynik próby można zapisać w protokole, jako pozytywny.
Próba ciśnieniowa z powietrzem
Próba szczelności przy użyciu powietrza jest trudniejsza do wykonania, ale dobrze przeprowadzona, daje dokładniejsze wyniki. Do podnoszenia ciśnienia stosuje się wówczas kompresory, ale niekiedy zakres ich ciśnienia nie jest wystarczający. Wtedy można użyć gazów technicznych, tj. sprężonego powietrza lub azotu. Gazy te są dostarczane na zamówienie w butlach, ale do takich butli trzeba jeszcze posiadać odpowiedni reduktor i przewód elastyczny. Konieczne jest również posmarowanie połączeń rur – silnie pieniącym się środkiem. Próbę powietrzną przeprowadza się także w przypadku instalacji gazowych.
Materiały promocyjne partnera
Montaż klimatyzacji przynosi wiele korzyści domownikom. Nowoczesny klimatyzator służy przede wszystkim do schładzania pomieszczeń latem, ale może też dogrzewać wnętrze zimą. Dodatkowo oczyszcza powietrze nawiewane do wnętrza. Poprawnie wykonany montaż klimatyzacji zapewni efektywne działanie całego układu. Podpowiadamy, jak zamontować klimatyzator i nie przepłacić?
Spis treści
- Czy montaż klimatyzacji musi wykonać osoba ze specjalnymi uprawnieniami?
- Instalacja urządzeń klimatyzacyjnych - film
- Montaż klimatyzacji – jednostka wewnętrzna
- Montaż klimatyzacji – jednostka zewnętrzna
- Jak zamaskować kable i przewody podczas montażu klimatyzacji?
Czy montaż klimatyzacji musi wykonać osoba ze specjalnymi uprawnieniami?
Unia Europejska konsekwentnie prowadzi działania mające na celu ograniczenie emisji substancji, które przyczyniają się do niszczenia warstwy ozonowej oraz wywołujących efekt cieplarniany. Wdrożenie przepisów europejskich do prawa polskiego regulowała Ustawa z dnia 15. 05. 2015 r. o substancjach zubożających warstwę ozonową oraz niektórych fluorowanych gazach cieplarnianych, która została zmieniona ustawą z dnia 12 lipca 2017 r.
Z uwagi na te przepisy montaż klimatyzacji najlepiej powierzyć przeszkolonym specjalistom. Pamiętajmy, że tylko fachowcy, którym przyznano Świadectwo Kwalifikacji w zakresie napraw i obsługi technicznej urządzeń i instalacji chłodniczych, zawierających substancje kontrolowane mogą napełnić klimatyzator czynnikiem i wykonać próbę szczelności układu.
- Dowiedz się więcej o klimatyzatorach, ich funkcjach i poprawie jakości powietrza w domach
Montaż klimatyzacji to wydatek rzędu 1000-1500 zł. Zanim zdecydujemy się na konkretnego fachowca, poprośmy go o wycenę usługi. Warto również wiedzieć, że przy większych odległościach pomiędzy jednostkami montaż klimatyzacji generuje wyższe koszty na robociznę i materiały.
Instalacja urządzeń klimatyzacyjnych - film
Montaż klimatyzacji – jednostka wewnętrzna
Montaż klimatyzacji rozpoczynamy od rozpakowania urządzenia. Klimatyzator typu split składa się z jednostki zewnętrznej (skraplacz) i jednostki wewnętrznej (parownika), połączonych ze sobą kablami elektrycznymi i przewodem freonowym z czynnikiem chłodniczym. Ostrożnie wyjmujemy obie jednostki i sprawdzamy, czy nie są uszkodzone.
Jeśli mamy wszystkie potrzebne narzędzia i części, możemy przystąpić do kolejnego etapu montażu klimatyzacji. Z pewnością nie powinno zabraknąć miarki, poziomicy oraz ołówka, za pomocą których ustalimy miejsce zamocowania jednostki wewnętrznej.
W instrukcji montażu klimatyzacji znajdziemy informację o wymaganych odstępach pomiędzy urządzeniem, a sufitem i podłogą oraz od przeszkód z obu jego boków, a także maksymalną odległość od jednostki zewnętrznej. Jego instalację ułatwi wspornik, który powinien znajdować się w zestawie.
Zanim zainstalujemy jednostkę wewnętrzną musimy wykonać w ścianie zewnętrznej otwór o średnicy około 5-6 cm, przez który wyprowadzimy rury i kable elektryczne poza budynek. Niezbędna do tego jest wiertarka z otwornicą. Po wywierceniu otworu mocujemy wspornik poziomo do konstrukcji nośnej ściany za pomocą wkrętów. By przyśpieszyć i ułatwić pracę, można użyć wkrętów szybkiego montażu.
Teraz czas na podłączenie przewodu freonowego i kabla elektrycznego do jednostki wewnętrznej. Montaż klimatyzacji na tym etapie wymaga szczególnej uwagi, ponieważ w dużej mierze od niego zależy bezpieczne oraz prawidłowe działanie klimatyzatora. W kolejnym kroku łączymy ze sobą przewody i rurkę do skroplin, owijając je taśmą izolacyjną. Ułatwi to ich wyprowadzenie na zewnątrz poprzez wcześniej wywiercony otwór. Po przełożeniu przewodów i nasadzeniu jednostki wewnętrznej na stelaż możemy przystąpić do następnego etapu montażu klimatyzacji.
Autor: SH
Montaż klimatyzacji ułatwi wspornik, na którym mocujemy jednsotkę wewnętrzną.
Montaż klimatyzacji – jednostka zewnętrzna
Jednostkę zewnętrzną instalujemy poza budynkiem, na elewacji, dachu lub balkonie. Do urządzenia przykręcamy nóżki, na których będzie się opierało i ustawiamy w docelowym miejscu montażu, zachowując wskazane w instrukcji odległości od przeszkód. Klimatyzator najlepiej postawić w zacienionym miejscu na sztywnej i stabilnej podstawie. Weźmy również pod uwagę hałas, który generuje urządzenie podczas pracy. Jest to szczególnie ważne, gdy montujemy klimatyzację w mieszkaniu. Postarajmy się, by klimatyzacja do mieszkania stała jak najdalej od balkonu czy okna sąsiadów.
Ważnym elementem, o którym nie wolno zapomnieć jest podłączenie odpływu skroplin. Przyłącze instalujemy pod spodem jednostki zewnętrznej. Dzięki temu odprowadzimy wodę na zewnątrz urządzenia podczas trybu ogrzewania.
W następnej kolejności przyłączamy przewód freonowy, czyli dwie rurki o różnych średnicach, owinięte otuliną termiczną. W zależności od potrzeb doginamy je, a następnie skracamy, dostosowując długość przewodu do odległości pomiędzy jednostkami. Usuwamy zadziory z rur, nakładamy nakrętki i wykonujemy kielichowanie.
Prawidłowy montaż klimatyzacji wymaga odpowietrzenia instalacji freonowej i usunięcia z niej wilgoci oraz sprawdzenia szczelności układu. Czynność tę wykonujemy przy pomocy wakuometru i pompy próżniowej. pl/galeria/montaz-klimatyzacji/gg-JPZw-Tjtn-StRE/gp-kjUb-xSAy-urJB">
Montaż klimatyzatora typu split. Przykręcanie nóżek do jednostki zewnętrznej.
Jak zamaskować kable i przewody podczas montażu klimatyzacji?
Jeśli zależy nam na estetyce, kable i rury można ukryć w ścianie. Wiąże się to jednak z większymi wydatkami na montaż klimatyzacji oraz wydłużeniem czasu jego realizacji. Alternatywnym rozwiązanie jest listwa elektroinstalacyjna. Nie wymaga dodatkowych prac, wystarczy przymocować ją do ściany.
Pamiętajmy, że wylot rurki do skroplin musi znaleźć się w miejscu, w którym kapiąca woda nie będzie przeszkadzać lub wygodnie odprowadzimy ją do naczynia.
Po zakończeniu montażu klimatyzacji, przeprowadzamy próbne uruchomienie według wskazówek w instrukcji.
Użytkownik nie może zapomnieć o utrzymaniu układu w czystości, by klimatyzator nie stał się siedliskiem szkodliwych substancji, które przedostaną się do wnętrza wraz z nawiewanym powietrzem. pl/technika/wentylacja-klimatyzacja/czyszczenie-klimatyzacji-aa-RYBX-UyKZ-Qrd1. html" rel="follow" target="_blank">Czyszczenie klimatyzacji powinno być przeprowadzane przynajmniej raz do roku.
Ważny serwis klimatyzacji!
Zaniedbanie regularnego serwisu klimatyzacji wcześniej czy później doprowadzi do spadku jakości chłodzenia, a w końcu do awarii. Dlatego też raz, dwa razy do roku konieczne jest wykonanie przeglądu, który powinien obejmować m. in. : odgrzybienie i oczyszczenie skraplacza i parownika oraz sprawdzenie ciśnień w układzie chłodzenia. Powinna się tym zająć specjalistyczna firma.
